Kino we Wrocławiu (strona 3)

Julie, młoda znudzona pracą sekretarki kobieta, jest zamiłowaną kucharką, która postanawia w ciągu roku wypróbować wszystkie – 524! przepisy kulinarne spisane niegdyś przez Julię Child i swoje doświadczenia opisać na blogu. Blog wkrótce staje się niezwykle popularny. Akcja tej „smakowitej” komedii toczy się w dwóch równoległych płaszczyznach – powojennej Francji, gdzie Julia Child postanawia nauczyć się gotować, żeby zabić nudę, stając się stopniowo wyrocznią kulinarną oraz we współczesnej Ameryce, gdzie jej wielbicielka zdobywa sławę w Internecie i spełnia swoje marzenia dzięki gotowaniu. Zgrabnie zrealizowany film oparty jest na prawdziwych historiach i świetnie zagrany. Wśród 14 nagród jest nominacja do Oscara, i do nagrody BAFTA a także Złoty Glob dla Meryl Streep oraz nominacja do Złotego Globu dla filmu.

Karoline, młoda pracownica fabryki, stara się przetrwać w Kopenhadze tuż po pierwszej wojnie światowej. Gdy zachodzi w ciążę, traci pracę i jest pozostawiona sama sobie. Wtedy poznaje Dagmar – charyzmatyczną właścicielkę nielegalnej agencji adopcyjnej, pomagającej matkom znaleźć nowe domy dla ich niechcianych dzieci. Nie mając żadnej alternatywy, podejmuje u Dagmar pracę jako mamka. Kobiety nawiązują nić porozumienia, jednak świat Karoline rozpada się na kawałki, gdy odkrywa szokującą prawdę o swojej mocodawczyni.

Dokumentalistka Cosima Spender podąża za Bocellim daleko poza światła reflektorów, gdzie śpiewak nie zapraszał wcześniej jeszcze nikogo. Tam poznajemy bezkompromisowego artystę i oddanego, pełnego pasji ojca. Bocelli, który w wieku 12 lat stracił wzrok, całe życie poświęcił muzyce. Najpierw przez lata przygrywał na pianinie w barach, ale wszystko zmieniło się, kiedy operowa legenda Luciano Pavarotti usłyszał nagranie z głosem Bocelliego. Po niesamowitym duecie z Sarah Brightman usłyszeli o nim wszyscy – „Time to Say Goodbye” zapewnił śpiewakowi światową sławę. Dzięki wysiłkowi włożonemu w szlifowanie głosu oraz swej długoletniej miłości do opery (którą artysta nazywa „muzycznym niebem”) Bocelli wystąpił na deskach najbardziej prestiżowych scen na świecie. Na koncie ma duety z takimi gwiazdami jak Céline Dion, Jennifer Lopez, czy Dua Lipa. W Andrea Bocelli: Because I Believe znalazły się wywiady, archiwalne materiały z występów oraz nagrania ze spotkań z rodziną i przyjaciółmi. Film to prawdziwa celebracja utalentowanego artysty, którego głos do dziś dotyka milionów słuchaczy i słuchaczek na całym świecie.

BTS umocnił swoją pozycję na arenie międzynarodowej, zdobywając swoją pierwszą nagrodę Billboard Music Award, a ich błyskawiczny wzrost popularności został doskonale uchwycony w . Indywidualne i zespołowe występy ujawniają szerokie spektrum uroków dzięki aksamitnym wokalom i poetyckiemu rapowi, a elektryzujące wykonania utworów „Blood Sweat & Tears”, „DNA” i „MIC Drop” pokazują rozmach trasy koncertowej! Kluczowy rozdział w historii BTS rozgrywa się na ekranie w żywych barwach.

Dziewięcioletnią Wronę wychowuje samotna zapracowana matka, która nie może poświęcić wiele czasu swojemu dziecku. Wrona bardzo potrzebuje macierzyńskiej miłości; jej brak sprawia, że jest pełna agresji wobec świata. Pewnego dnia widzi sympatyczną małą dziewczynkę i porywa ją sprzed domu. Zaczyna po swojemu opiekować się Maleństwem. Jest na przemian czuła i okrutna.. Pełen prawdy film o potrzebie uczucia. Jego brak wypacza charakter wrażliwej dziewczynki. Popołudnie spędzone z pogodnym i ufnym dzieckiem jest dla bohaterki swoistą lekcją miłości.

Są tak niebezpieczni, że nie zawahają się użyć wszystkiego, co w kinie najgorsze! Gdy kobieta traci narzeczonego podczas brutalnej napaści, w jej oczach zapala się ogień zemsty. Zamiast iść na terapię – sięga po nóż. Tak rozpoczyna się jej osobista krucjata przeciwko brutalnym draniom, których spotyka na swojej drodze. Jej ofiary giną jedna po drugiej w zaskakujących (i kompletnie nieprzemyślanych) okolicznościach. Równolegle brat zamordowanego chłopaka – policjant – prowadzi śledztwo, które zaprowadzi go w samo serce… gangu motocyklistów. Motocyklowa szajka, pełna twardzieli z wąsami i imionami jak z kreskówki, to creme de la crème tego widowiska. Są źli, brudni, hałaśliwi, i wyglądają jakby właśnie wyszli z planu teledysku heavy metalowego z 1987 roku. Ich lider – w skórze i z nieodłącznym pazurem – jest tak przerysowany, że aż boli. Ale nie bardziej niż dialogi. Produkcja „Niebezpieczni faceci” rozpoczęła się w latach 80. i trwała… 26 lat. Reżyser Jahangir Salehi (występujący tu jako John S. Rad), irański emigrant z ambicjami większymi niż budżet, samodzielnie napisał, wyreżyserował, zmontował i skomponował muzykę do filmu. Na koniec wynajął za własne pieniądze cztery kina w Los Angeles, by przez tydzień wyświetlały ten twór jego wyobraźni. Według legend, box office wyniósł całe 70 dolarów.